Wprowadzenie: szukając zrozumienia ciężkiej dla siebie sytuacji szukamy zrozumienia gdziekolwiek się da. Nie zwracamy uwagi na różnice wiekowe, płeć, sytuację życiową. Po prostu chcemy komuś powiedzieć, co złego zrobiliśmy licząc na to, że ten ktoś komu wyjawiliśmy prawdę po prostu nas zrozumie. A po tym wyjawieniu zejdzie z nas całe napięcie, przestaniemy się miotać i będziemy wiedzieli, co robić dalej. Bohaterkę tego filmu opisałabym jako miotającą się dziką kotkę, która zjadła ukochaną rybkę swojej Pani i jedyną postacią mogącą poznać prawdę uczyniła rasową kocicę mieszkającą w odległej dzielnicy miasta. Jak dochodzi do ich spotkania opisuje właśnie film ,,Droga śródlądowa”.
Kategoria wiekowa: 16+
O filmie: jest to pełnometrażowy debiut reżyserki Jackie Van Beek, która jest również autorką scenariusza. Reżyserka akcję swojej historii umieszcza w domu farmerów w głębokiej prowincji na Nowej Zelandii. Główna bohaterka, nastolatka uciekająca z domu trafia na farmę w następstwie wydarzeń jakie miały miejsce na skutek wypadku, który miał wiozący ją na stopa kierowca. To dzięki jej interwencji i wezwaniu pomocy kierowca przeżył w przeciwieństwie do swojego szwagra, którego nie dało się już uratować. Dziewczyna zostaje zaproszona na jego pogrzeb i tak właśnie trafia do domu kierowcy. Wyczuwając w nim zaufanie do siebie pyta, czy nie może u niego trochę pomieszkać, na co on wbrew swojej żonie przystaje. I tak rozpoczyna się jej funkcjonowanie w ich świecie. Jest traktowana z ogromnym dystansem i nieufnością. Wszyscy tolerują ją z przymusem, niejako w zamian za uratowanie życia. Dziewczyna nosi też w sobie tajemnicę, nikomu nie chce powiedzieć, dlaczego uciekła z domu, co jeszcze bardziej podkręca atmosferę niechęci wobec jej osoby.
Jej obecność zadziałała jednak uzdrawiająco. Wpisując się w postać obcego, który ma moc oczyszczania zastygłych struktur pomaga w naprawieniu relacji rodzinnych. Dokonuje się to dość drastycznie, ale jednak ma miejsce.
Na uwagę zasługuje gra aktorska głównej bohaterki, w którą wcieliła się amatorka. Podobnie jak w filmie ,,American Honey” jej naturalność dodaje autentyczności działań postaci, w którą się wcieliła, co z kolei pomaga widzowi zaangażować się emocjonalnie w historię na ekranie.
Krajobraz ma też w tym obrazie swoją moc. Piękne panoramiczne ujęcia zdają się oddawać nastrój bohaterów i dopowiadać niewypowiedziane kwestie. Kontrastują też z dużymi zbliżeniami postaci, które niwelując odległość między bohaterem/bohaterką a widzem, mają za zadanie zatarcie dystansu pomiędzy życiem a filmem.
Podsumowanie: film został też pokazany na festiwalu w Berlinie w kategorii ,,Generation 14+”, gdzie wśród krytyków był uznany za ciekawy obraz nawiązujący do izolacji młodego człowieka w świecie dorosłych i skutków zbyt szybkiego dorastania. Mądre, dobre kino dla młodego widza.
Metryczka:
Kraj: Nowa Zelandia Rok: 2017 Reżyserka: Jackie Van Beek Czas: 80 min